Geboorteverhaal Marijn
Geboren 15 juli 2019
„Mehrnaz, een Perzische naam”, zei ze tegen de kraamverzorgster.
Thuis las ik de betekenis van haar naam. Vriendelijkheid en zoetheid.
Misschien verklaarde dat de zachte wijze waarop ze me ontving.
Om 21.15 stapte ik bij hen binnen. Terwijl Mehrnaz haar weeën op handen en knieën opving, nam ze de moeite om me hartelijk te ontvangen. ,,Wat fijn dat je gekomen bent”!
Het had er inderdaad even om gespannen. Terwijl ik de verjaardagsvisite van drankjes voorzag, was er een bericht van Joris binnengekomen. ,,De weeën zijn op gang gekomen. Mehrnaz heeft nu 1 cm ontsluiting. Om 18.00 komt de verloskundige weer checken. Dan weet je hoe we ervoor staan”.
Ik had direct contact gehad met mijn back-up. De verjaardag van mijn eigen kinderen kon ik niet missen. Echter ontwikkelden de eerste uren zich op een kalm tempo. Daardoor kon ik, ruim nadat de visite vertrokken was, toch zelf met mijn camera op weg naar deze geboorte.
Er heerst rust in huis, met een vleugje spanning. Stilletjes vind
ik mijn plek in de ruimte. Alhoewel…stilletjes? De krakende houten vloer maakt
dat bijna onmogelijk. Het lijkt Joris en Mehrnaz niet af te leiden, samen
begeven ze zich in een stevig cocon van liefde.
Mehrnaz vangt haar weeën in verschillende houdingen op. Joris steunt haar met
aanrakingen, bemoedigende woorden en slokjes drinken.
Om 22.00 komt de verloskundige binnen. Ze maakt op een heldere manier contact
met Joris en Mehrnaz en bekijkt de vorderingen. De verloskundige geeft aan dat
Mehrnaz het goed doet.
Wel ontwikkelt het zich in een rustig tempo terwijl de weeën al wel intens zijn.
Ze wil niet dat Mehrnaz te uitgeput raakt. Daarom stelt ze voor om eventueel de
vliezen te breken.
De opties worden besproken en de regie wordt bij Mehrnaz gelaten. ,,Ik ben
eigenlijk niet zo moe”, zegt Mehrnaz. Ze besluit de vliezen niet te laten
breken en straks door te bewegen naar het bad.
Ik bewonder haar om haar kracht en de wijze waarop ze bij zichzelf blijft.
Joris blijft koesterend aanwezig. Hij dekt haar toe met dekentjes,
reikt de dadelbar aan en vangt tussendoor in één klap een mug, die de rust
dreigt te verstoren.
Om 22.45 verplaatsen ze naar het bad. De intensiteit van de weeën blijft
toenemen.
Mehrnaz geeft aan dat ze zich niet voor kan stellen dat het nog heftiger wordt
dan dit. Joris spreekt zijn vertrouwen uit naar Mehrnaz. Ze kan dit!
In bad lijkt de cocon, waarin barende vrouwen zich kunnen bevinden, nog dichter om Mehrnaz te sluiten. Even is er een moment waarop ze in slaap lijkt te vallen. Al vraag ik me af of dit slapen is, of het betreden van de volgende traptrede in deze geboortereis. Een traptrede in diepere overgave…
De verloskundige controleert de temperatuur van het water. Het lijkt
wat aan de lage kant te zijn.
Ze stuurt Joris aan en samen scheppen ze, met emmers, wat water uit het bad. Om
het daarna weer aan te vullen met warmer water. Mehrnaz blijft onverstoorbaar
in haar eigen stilte aanwezig.
Daarna neemt de intensiteit van de weeën weer verder toe. Grote delen van de
tijd, zijn de handen van Joris en Mehrnaz met elkaar verbonden. Hun liefde
spreekt daar zichtbaar uit.
Als de weeën nog heftiger worden, vraagt Mehrnaz om hulp bij de
pijn die ze ervaart. De verloskundige biedt die door haar weer bij zichzelf
terug te brengen. En door haar te vertellen dat ze het goed doet. ,,Als ik jou zo
zie, hoe snel je weeën nu volgen en hoe je de weeën opvangt, weet ik zeker dat
jij dit helemaal tot het einde zelf kan.” Mehrnaz
wordt geraakt door deze woorden.
,,Echt? Oké, ik kan het.” En daarmee duikt ze opnieuw
de heftige weeën in.
Mehrnaz krijgt de suggestie om daarbij lage tonen i.p.v. hoge tonen te maken.
Ondertussen wordt de kraamzorg gebeld. Dit kindje zal niet meer lang op zich
laten wachten.
Lage klanken vullen de ruimte, oerkracht is nu niet alleen meer zichtbaar maar ook hoorbaar.
Om 00.10 mag Mehrnaz gaan persen. Het gaat ineens allemaal heel snel. Hoop, spanning en blijdschap wisselen zich af op het gezicht van Joris. Het is zo voelbaar hoe hij verlangt naar het zien van zijn zoon.
Het is onvoorstelbaar mooi om te zien waartoe Mehrnaz in staat is. Haar lichaam neemt het geheel over en binnen een paar keer persen is daar ineens het hoofdje. Opluchting is even te zien op het gezicht van Mehrnaz. Daarna duikt ze gelijk weer in zichzelf om ook het lichaam van haar zoon te laten volgen. Na nog een paar keer persen wordt hun zoon, om 00.29, geboren.
Als er onzichtbaar vuurwerk bestaat, dan weet ik zeker dat het daar op dat moment in de ruimte knalde. Het prachtig roze jongetje wordt op de borst van Mehrnaz gelegd. Vol liefde en licht ongeloof wordt hij bewonderd. Dit wonder komt uit haar buik!
,,Kijk nou”, zegt Mehrnaz, ,,ik het het zelf gedaan, kijk nou, hij is er”! Wat een blijdschap en trots.
Hun zoon is thuis geboren, zoals ze het zo graag wilden.
,,Ja en hij heeft ook een naam”, zegt Joris vol trots. ,,Marijn!”
In rust, vertrouwen, vol oerkracht, heeft Mehrnaz dit gedaan. Met een rots van een man aan haar zijde. Iedere vrouw kan zich een liefdevolle man als Joris naast zich wensen.
Doordat de navelstreng wat trekt wordt besloten naar het bed te verplaatsen. Daar wordt ook de placenta geboren. De placenta wordt uitgebreid bekeken.
Marijn laat zijn voorkeur duidelijk merken. Als hij even opgepakt
moet worden door de kraamverzorgster, laat hij zich horen. Terug bij mama, is
hij gelijk weer stil.
Ondertussen begint Marijn zijn eerste zoekbewegingen in te zetten. Dorst!
Met wat hulp zet hij zijn mond gretig om de tepel van zijn moeder. Het is
wonderlijk om te zien hoe Marijn dit gelijk zo goed kan, nog maar net geboren.
Gulzig drinkt Marijn van de borst. Om na enige tijd “op de bar” in slaap te
vallen.
Mehrnaz heeft er groots plezier om.
Er is zoveel vreugde in de kamer. Er wordt gelachen, grapjes gemaakt, er is verwondering en ja, er is LIEFDE met dikke hoofdletters.
We laten hen even alleen. Zodat ze in de intimiteit, van het nieuw geboren gezin, samen kunnen zijn.
Als Mehrnaz later gaat douchen, blijft Joris met Marijn. Joris dekt Marijn toe met een kleurrijk dekentje. Joris vertelt dat het een dekentje is dat zijn moeder gemaakt heeft. Enkele jaren geleden is zij overleden, hij kreeg het dekentje laatst van zijn vader. Daar, met Marijn warm onder het dekentje, komt zo de liefde van zijn familielijn samen.
Als ik de deur om 03.00 achter mij sluit, sta ik in een stille straat. De bijna volle maan boven me, een huis achter me waarin zojuist magie plaatsvond.
Ik rijd terug. De radio blijft uit. Intuïtief komt er een welkomstliedje voor Marijn over mijn lippen, die ik de hele terugweg laat klinken.
Bij thuiskomst bruist iedere cel nog na van verwondering en dankbaarheid…
deze nacht zag ik dat sprookjes écht bestaan.
© Chantal van der Poel – Lichtschrijfsels
