Boekpresentatie Deva Yama
De presentatie van een ziel.
De TomTom bracht me via een alternatieve route naar de locatie.
Dat vond ik prachtig symbool staan voor het verhaal van Yama.
Gaan voor een alternatieve route.
Iets dat ook mij niet vreemd is.
Ik bewoog wat door de ruimte en zag hoe Yama een veld van liefde om zich heen verzameld had.
Mensen met een warm hart die dit moment met haar kwamen vieren.
Een prachtige avond om verslag van te mogen maken.
Waar iedereen zijn plekje vond in de ruimte, vond mijn camera voorzichtig een weg naar de mooie momenten van die avond.
Yama nam plaats op het podium.
Daar waar haar verhaal centraal mocht staan.
Het moment waarop de mooiste foto’s gemaakt konden worden.
Een paar minuten keek ik vanuit welke hoek ik haar het best kon belichten.
Het licht was prachtig.
Een betere ruimte om in het licht te staan had ze niet kunnen kiezen.
Het licht kwam hier letterlijk van boven.
Die lichte sfeer vond ook mijn hart.
Het voelde niet langer kloppend om “plaatjes” te schieten.
Er stond één fotograaf. Dat leek me voldoende.
Waar hij mannelijk en actief verslag bracht van de avond,
kwam ik op vrouwelijke wijze verslag brengen, vanuit een ontvankelijk luisteren.
Rondkijkend was er één plek die mijn aandacht trok.
Buiten ieders blikveld, verscholen achter een tafeltje.
Waar ik werkelijk kon zien.
Dieper kon luisteren.
De woorden die loskwamen, hun weg naar mijn pen konden vinden.
Veilig en onzichtbaar.
Zodat ik mijn geraaktheid de ruimte kon geven.
Mijn gedachtes gingen terug naar de eerste keer dat ik Yama ontmoette.
Ik vond haar net zo rauw en passievol als de Sacred Cacao die er geschonken was die avond.
Beiden vonden toen een snelweg naar mijn hart.
In de jaren die volgden, kreeg ik af en toe een glimp mee van haar leven.
Toen ze laatst een oproep zette voor een fotograaf voor haar boekpresentatie trok me dat.
Al was een fotograaf zijn in die setting niet exact wat ik wilde brengen.
Ik voelde er wel voor om verslag te brengen op een avond waarin ‘verhaal’ centraal stond.
En zeker haar verhaal, die van een eigen weg.
Daar voelde ik een ‘ja’ in.
De avond was gevuld van een afwisseling tussen voordracht én muziek.
Bij het ontvangen van de muziek gebeurde hetzelfde wat gebeurde bij het lezen van de eerste bladzijden van haar boek… mijn tranen vloeiden.
Aangespoord door de diepte der herkenning.
Ik besefte me dat ik niet alleen verslag kwam brengen maar vooral kwam voelen wat haar verhaal aan mij te vertellen had.
Yama las delen voor uit haar boek,
waarin ze zei dat de plakplaatjes die ze ooit opgeplakt had gekregen niet meer klopten.
Ze had geen stoornis meer.
Het was haar gave geworden, een poort naar onbegrensde mogelijkheden.
Eén van de sleutels daarin was het open en bloot leggen van haar ziel.
Niet achteraf maar in het moment.
Dat trof me.
Achteraf vertellen wat iets met me gedaan had, vond ik vele malen makkelijker dan in het moment.
Zeker in de donkere tijden.
Juist dan open en bloot durven zijn.
Juist dan durven smelten.
Vragen om wat nodig is,
vond ik een pittige uitdaging.
Al was er een proces van verzachten in mij gestart.
En voelde ik dat daaronder de parel van ‘openen in het moment, daar waar het donker is’ lag te blinken.
Wat inspirerend om haar daarin te mogen zien.
De kracht van haar verhaal was zo voelbaar.
Ze vertelde verder over het werken met Medicijnplanten.
Een onmisbaar element in het leven van Yama.
En van haar partner Zelday, die de hele avond als een wachter aan haar zijde was.
Het woord ‘Spaceholder’ leek letterlijk op zijn schouders geschreven te staan.
Terwijl Yama delen van hun reizen deelde, hing ik aan haar lippen.
Ik had me bijna ter plekke ingeschreven voor een volgende reis toen ze vertelde over de wijze waarop planten hun informatie met hen deelden.
En over de liederen die vrijkomen wanneer je ze echt leert te verstaan.
Bij de eerste tonen van zo’n Medicijnlied, die ze die avond met ons deelden, was het alsof “Madre Medicina” recht mijn armen in danste.
Ik had een wisselende verhouding met haar.
De keren dat ik met haar “gedanst” had, had mijn leven op zijn kop gestaan.
Uiteindelijk altijd een boodschap van onvoorwaardelijke liefde brengend.
Maar echt zachtzinnig kon ik het niet noemen.
Hier kroop ze op mijn schoot als een kat die in een ruimte altijd nét de persoon weet te vinden die een allergie of stille angst heeft voor het dier.
En wegrennen kon ik niet omdat ik me verantwoordelijk voelde voor een verslag.
Daar had Madre Medicina me dus even beet.
En danste ze even met me.
Op een moment dat ik het niet verwachtte.
Maar net lang genoeg om mijn aandacht weer te trekken.
Zoals ze eigenlijk altijd deed.
Madre Medicina.
Ik ademde haar bij me naar binnen.
Daar waar mijn systeem zich eigenlijk schrap wilde zetten.
Het verzachten kon beginnen.
Wetend dat de tranen nu verder konden vloeien.
Waar ik melancholisch toestemming gaf aan de tranen die de drempel over wilden gaan, versnelde ineens de muziek.
Er ontstond een opgetogen stemming.
Feestelijkheid.
Viering.
Ja, natuurlijk!
Verzachting hoefde niet gevolgd te worden door drama.
Het mocht gevierd worden.
Ik liet de feestelijkheid ook slingers in mijn aura ophangen.
Dronk stiekem een beetje mee van het applaus dat volgde.
En maakte een innerlijke buiging naar Yama.
Ze had die avond een directe spiegel gevormd.
Niet alleen voor mij.
Het was voelbaar hoe een ieder daar zijn eigen donkere dieptes in keek. Om ook te zien welk cadeau daar voor hen te vinden was.
Het delen van een ervaring is een Medicijn op zich.
En als je dan de diamant in je eigen wond ontdekt, zoals Yama dat zo mooi benoemde,
en je eigen goddelijke weg belichaamt,
ademt iedere cel dit uit en raakt daarbij anderen.
Opdat ook hun ziel de weg naar het eigen goddelijk licht herinnert.
Dat is wat ik daar zag in Yama.
Wat veel verder ging dan een presentatie van een boek.
Het was de presentatie van haar ziel.
Open en bloot.
Daar.
In het moment.
©Lichtschrijfsels
Benieuwd naar Yama en haar werk?
Kijk op haar website
www.DevaYama.com
En wil je haar bijzondere verhaal lezen?
Het boek van Yama Voorhorst (Deva Yama)
‘van stoornis naar gave’
is te bestellen via:
www.boekenwereld.com
Wil je graag dat ‘Lichtschrijfsels’ ook bij jouw evenement een reportage komt maken?
Neem dan contact op voor meer informatie via chantal@chantalvanderpoel.nl
